Onze reis.

Onze reis.

Tijdens het werken aan ons project droomde we vaak weg over de mooie natuur en plekken die Guatemala te bieden heeft. Vele folders stapelden zich op in huis en onze nieuwsgierigheid werd hierdoor alleen maar vergroot. Om te voorkomen dat we aan het einde van ons verblijf geen tijd meer hadden, besloten we om snel te vertrekken. Onze travel agent had een mooie reis samengesteld en zelfs nog helemaal aangepast zodat we alles konden zien in 6 dagen.

Op vrijdag 28 oktober begonnen wij met volle moed aan onze reis door Guatemala. Onze Guatemalteekse tassen vol met alle soorten kleding – van truien tot zwemkleding – werden boven op het busje gegooid waarna we instapten. Even slikken, moesten we hier 8 uur in zitten met nog 5 andere? De buschauffeur was verlaat door verschillende redenen die wij in Nederland zouden zien als een duister zaakje, hij was constant aan de telefoon en reed als een bezetene door de bergen, we waren bij dat we uit de bus stapte.

Daar kwamen we dan eindelijk aan in het donker op een berg in Copan. Een jongeman zou ons naar het hotel brengen bij Semuc Champey, het was 10 kilometer verderop maar we zouden er drie kwartier over doen. Dames voorin de pick-up en de jongens achterin. Op een zandpad, in het donker door de dichtbegroeide bergen, reden wij verder en verder de jungle in. Geen hotel, huis of verkeer meer te verkennen, maar nog wel hier en daar een familie die onderweg was naar huis.

Daar bij dat lichtje is het hotel wees de bestuurder en nog geen 10 minuten later stonden we bij een leuk hotelletje midden, maar dan ook echt midden in de jungle. Je zou je afvragen wat we daar deden, zonder stroom, met 3 groot föhn gebruikers. Nadat we hadden ingecheckt werden we erop gewezen dat de stroom om 10 uur zou worden afgesloten. Tussen 10 en 6 geen licht? Vroeg naar bed dus. Eerst even opfrissen in ons hutje onder een koude douche en kennis maken met al het levends wat de jungle te bieden heeft. Een mot, een sprinkhaan zo groot als je hand en toen kwam het grootste gevaar uit de jungle tegen; een pad in de dameskamer. Bibi gilde en sprong op bed, waarna er twee man personeel in de kamer stonden met een bezem. Wat hebben we gelachen! Toen nog de grootste spin die wij ooit hadden gezien... Dit werd een lange, lange nacht!. Na het eten hebben we de kamer geïnspecteerd, de deur afgeschermd met een deken en de hoogste factor deet opgesmeerd. Sokken over onze lange pyjamabroek en het shirt met lange mouwen in de broek. Wij waren klaar voor het donker. En als we zeggen donker, geloof ons, dat is pik en pik donker.

De volgende dag zouden we de meest actieve dag van de reis hebben. We begonnen bij een reservaat waar we een klein stukje een berg op moesten klimmen; lees een half uur de steilste berg op in een vrij warm klimaat. Kledder nat boven aangekomen konden we genieten van een ontzettend mooi uitzicht op de rivier. Het was ontzettend helder water en zo blauw als je het nog nooit hebt gezien. Eindelijk konden we naar beneden, bikini’s aan en lekker de rivier in. Springen, zwemmen, glijden (en uitglijden) van pool naar pool, duwen, spelen en duiken. Daarna begon de tocht terug en konden we genieten van de mooie natuur om ons heen. Eenmaal terug in het hotel snel lunch bestellen, want we moesten door: met een tube over de rivier. Eerst een stukje wandelen over rotsen, waarbij Ashley natuurlijk haar band laat vallen in de rivier, redelijk lek. Maar we bleven allemaal drijven, relaxed in onze banden over de rivier heen dobberen met een onverstelbaar mooie natuur om ons heen. Weer terug bij het hotel hebben we geluncht en ons klaar gemaakt voor de volgende heftige tocht!

We gingen de grotten in waar 90% water zou zijn, met 1 kaars per persoon voor licht. Het was een spannende tocht met een beetje vreemde gids, Ashley vond hem al helemaal niet meer aardig toen hij bij iedereen de kaarsen afpakte en ervandoor ging. Uiteindelijk was hij een licht pad aan het maken omdat we onder een waterval doormoesten. Bij het eindpunt van de tocht kon je van een rots afspringen in een pool. Ontzettend hoog en toch ook wel een beetje gevaarlijk, maar Chris heeft de sprong gewaagd. Op de terugweg moesten we door een ontzettend klein gat waar water doorheen stroomde. Je moest je laten vallen en je had geen idee waar je uit zou komen. Wat een adrenaline!

’s Avonds vroeg gegeten in het hotel en daarna nog een spel. We hebben we een nieuw kaartspel geleerd van het personeel, wat hebben we gelachen! Daarna nog een beetje salsa gedanst met de heren om er dan toch achter te komen dat die soepele pasjes meer in het bloed zit bij de Guatemalteken. Oeps, al 10 voor 10. Snel nog tandenpoetsen in het licht maar de stroom viel uit. Dan maar de kamer checken met een zaklamp en in het donker dezelfde voorzorgsmaatregelen treffen als de vorige dag.

De volgende ochtend zaten we om 7 uur weer aan de pannenkoeken: de enige optie als je geen bruine bonen wilt voor ontbijt. Met 19 man achter in de pick-up op weg naar de volgende shuttle.

Het tweede busje bracht ons naar een noordelijke plaats in Guatemala, genaamd Flores. De omgeving hier leek in niks op Antigua, laat staan op onze vorige bestemming. Het leek even alsof we op de boulevard in Spanje zaten. We hadden daar een prima hotel met warm water, 24 uur stroom en een adembenemend uitzicht! Na weer 8 uur in een busje waren we redelijk op en zijn we na het eten en een cocktail vroeg naar bed gegaan.

‘s Ochtends werden we opgehaald om naar Tikal te gaan. Tikal is een stad gemaakt door de Maya’s in 600 v.C. Ze hebben daar gewoond tot 800 n.C. Alle tempels, paleizen en pleinen waren overwoekerd door de jungle. Een paar kleine toppen van de tempels werden gezien rond 1870, waarna zijn ze begonnen met het renoveren van de stad. Ze hebben 20% gerenoveerd en het is nu al gigantisch. Overal zie je bergen met bomen en ander groen en overal zit een gebouw onder. We hebben door het park gelopen met een privé gids die alles wist over de Maya cultuur en hij heeft ons veel interessante verhalen verteld. Tikal is echt een plek die je gezien moet hebben, want het is onbeschrijfelijk.

Verder naar de laatste halte van onze reis; Rio Dulce. Ons hotel had een zwembad en was dus veel belovend. Helaas was het een tegenvaller. Het hotel was prima, maar de service was erg slecht, iets wat we niet gewend waren van Guatemala. De cocktail die we kregen was veel te zout, de ober zei; Nee, de cocktail is niet zout, want dat zit er niet in. Wij; Proef het dan! Hij; Nee het kan echt niet, er zit geen zout in. Eindeloos…

De volgende ochtend vertrokken we naar Livingston met onze eigen privé boot. Het was een prachtige tocht waar veel te zien en te doen was. Het ia een adembenemend mooie natuur en het is prachtig om te zien hoe er families op het water leven. Onze eerste stop was bij een thermen water. Het water was heel heet van de vulkaanstenen die bij de rand lagen. De zwavel geur was niet heel aangenaam – net rotten eieren –, maar het was wel goed voor je, dus we zijn er toch maar even in gegaan.

Onze tweede stop was Livingston. Er waren ons witte stranden beloofd. Helaas, geen witte zand korrel te bekennen. Verwend zoals we zijn, waren wij het er niet helemaal mee eens toen op het smalle vieze strandje liepen. Onze schipper vertelde ons dat Livingston zelf niets voorstelde maar dat het vooral de tocht er naartoe was. Snel weer terug naar de boot om weer van de mooie natuur te genieten. Onze schipper bracht ons naar een leuk restaurantje op het water, waar ze natuurlijk heerlijke vis serveerde. Onderweg nog een stop gemaakt om een kokosnoot te drinken: dit was vakantie! Aangezien we onze badkleding aan hadden, waarom ook niet even zwemmen in het meer? Midden op het stille water, met niemand om ons heen, waagden we de sprong. Heerlijk! Onze 4 uur durende tocht duurde uiteindelijk 8 uur, fantastisch!

In de morgen om kwart over 7 al aan het ontbijt, de bus zou komen. De ober kwam om 8 uur naar ons toe met de grootste glimlach van ons hele verblijf, dat ze een fout hadden gemaakt en we te laat zijn om de bus te halen. Zij moesten ons brengen naar het busstation in Rio Dulce – ruim een half uur verder dan het hotel. En nee inderdaad, nu het 5 over 8 was, konden we die niet meer halen. Maar juist op dat moment dook onze vriendelijkste schipper weer op. Hij zorgde er met man en macht voor dat we die bus nog zouden halen. Snel in een auto geduwd (in Nederland zouden we nooit bij een vreemde instappen, maar ach, hier is het gebruikelijk). Met geen idee waar we heen gingen, hebben we uiteindelijk toch nog de bus ergens in kunnen halen!

Thuis hebben we voldaan alle foto’s bekeken en zijn we het er allemaal over eens dat dit een van de indrukwekkendste tochten ooit is geweest!

Liefs, ons 5.
Kelly, Bibi, Jop, Chris en Ashley